Rocking Rackets

Tenis jako sport

Tenis jako sport
W tenisie używa się rakiet, a mecze rozgrywane są na prostokątnym korcie o wymiarach 24m na 11m. Zawodnik zajmuje pozycję po przeciwnej stronie siatki i używa rakiety by odbijać piłki w stronę przeciwnika. Rozgrywa się go między dwoma (single) lub czterema (deble) zawodnikami. Tenis na Wikipedia

Ta gra nie jest sportem, i nie ma nic wspólnego z odpowiadaniem na uderzenie przeciwnika. Jesteś managerem, który trenuje swoich zawodników i wysyła ich na turnieje, które mogą dać im największy zysk.

Na całym świecie tenis grany jest na poziomie zawodowym, głównie w turniejach typu knockout, czyli zwycięzca może być tylko jeden. Najważniejsze turnieje zwane Wielkim Szlemem, rozgrywane są w Australii, Francji, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Możesz znaleźć wiele informacji na ich temat na stronie zawodowego cylku ATP TOUR.

Ta gra nie korzysta z nazwisk prawdziwych zawodników, podobieństwo w nazwiskach jest bardzo mało prawdopodobne. W grze obowiązują zasady zgodne z zasadami w ATP, także turnieje ATP i Challenger są zgodne z oryginalnym kalendarzem ATP.

Punktowanie meczu

Mecz tenisa rządzi się specyficznymi zasadami punktowania.

Punkty
Najmniejszy element nazywany jest punktem. Jeden zawodnik zaczyna grę serwując. Drugi stara się przebić piłkę na drugą stronę, dopóki któryś z nich nie wyrzuci jej poza kort (aut), lub gdy piłka nie zostaje odbita przez przeciwnika (punkt wygrany).

Gem
najmniejsza część rozgrywki w meczu tenisa ziemnego, część seta.

Aby zdobyć gema, należy wygrać cztery punkty, z przewagą dwóch punktów nad przeciwnikiem. Punkty w gemie liczone są następująco: 15, 30, 40, gem. Zatem gema można zdobyć do 0, 15 lub 30. Jeśli obydwie strony osiągną po 40 punktów, gra toczy się na przewagi. Remis taki to deuce (równowaga). Wygrany punkt to advantage (przewaga). Kolejny, drugi z rzędu wygrany punkt, daje zawodnikowi gema.

Aby wygrać seta, należy zdobyć sześć gemów z przewagą co najmniej dwóch (6/4 lub 7/5). W większości turniejów rozgrywany jest przy stanie 6/6 w gemach specjalny rodzaj gema - tie-break. Z wyjątkiem trzech z czterech turniejów wielkoszlemowych (jedynym jest US Open), Pucharu Federacji, Pucharu Davisa i turniejów kończących sezon, w ostatnim secie (u kobiet trzeci, u mężczyzn piąty) tie-break nie jest rozgrywany. Set kończy się, gdy zawodnicy osiągną wynik, np. 8/6, 9/7 itd.

Set
Set polega na zdobyciu 6 lub 7 gemów. Wyjątkiem jest jednakże piąty setów w turniejach wielkoszlemowych. Gema wygrywa zawodnik, który zdobył w nim co najmniej 4 punkty i jednocześnie co najmniej o 2 więcej niż przeciwnik. Punkty w tenisie liczone są kolejno: 0, 15, 30, 40. W każdym secie zawodnik musi wygrać co najmniej 6 gemów i jednocześnie z zachowaniem 2 punktowej przewagi. W przypadku nierozstrzygnięcia gemów, wprowadza się tie-break - gem trzynasty.

Tie-break
W tenisie tie-break został wprowadzony w połowie lat 70. ubiegłego wieku, na wniosek Jamesa van Alena jako trzynasty, decydujący gem w secie w którym doszło do wyniku 6:6. Wcześniej w takiej sytuacji grano do dwóch gemów przewagi - 8:6, 9:7, itd., co często bardzo przedłużało mecze czyniąc je niewygodnymi do transmitowania na żywo. Tie-breaka, a w konsekwencji całego seta wygrywa zawodnik który pierwszy uzyska w nim 7 punktów i jednocześnie ma co najmniej 2 punkty przewagi nad przeciwnikiem. W przeciwnym razie gra toczy się dalej, aż do uzyskania 2 punktów różnicy.

W tie-breaku pierwszy serw ma tenisista, który zaczynał serwować w danym secie. Zmiana serwisu następuje po pierwszym punkcie, a później kolejno po każdych dwóch rozegranych punktach. Stawia to serwującego w drugiej kolejności w nieco lepszej sytuacji, ponieważ pierwszy zdobywa on piłkę setową w przypadku kolejnego wykorzystywania atutu własnego serwisu przez obydwu graczy. Zmiana stron następuje po każdych 6 rozegranych punktach.

W zapisie meczowym wynik tie-breaku umieszcza się w nawiasie, często ograniczając się tylko do wyniku przegranego, np. 6:3, 7:6 (10-8) w skróconej formie zapisuje się jako 6:3, 7:6 (8).

W pierwszych latach po wprowadzeniu tie-breaka do tenisa nie obowiązywał on w decydującym secie (trzecim u kobiet, piątym u mężczyzn), tak aby dwie wymiany nie decydowały o losach całego meczu. Obecnie prawie we wszystkich zawodach przy stanie 6:6 w ostatnim secie jest grany tie-break. Wyjątek stanowią trzy z czterech turniejów wielkoszlemowych: Australian Open, Roland Garros i Wimbledon (zarówno w rozgrywkach kobiet jak i mężczyzn) oraz rozgrywki o Puchar Davisa (mężczyźni) i Puchar Federacji (kobiety).

Najdłuższy tie-break w historii tenisa został rozegrany 1 lipca 1985 roku, w turnieju debla w Wimbledonie, w meczu Gunnarson/Mortensen - Frawley/Pecci 6:3, 6:4, 3:6, 7:6 (26:24).

Mecz
Najczęściej mecz polega na wygraniu dwóch z trzech setów, co oznacza że zawodnik, który pierwszy wygrywa dwa sety, wygrywa cały mecz. W cyklu Wielkiego Szlema, maksymalna liczba setów to pięć. Także w niektórych finałach turniejów Masters gra się do pięciu setów.

Mecze Deblowe

Większość zawodowych spotkań deblowych jest rozgrywanych z następującymi zasadami:

• Nie ma równowagi/przewagi: przy 40-40 w gemie, zwycięzcy następnego punktu wygrywają gema
• zamiast trzeciego seta jest rozgrywany super tiebreak. To zwykły tiebreak, ale toczy się do 10 punktów (i z różnicą przynajmniej dwóch punktów by wygrać)

Mecze deblowe pięciosetowe, rozgrywane są tylko w Wielkim Szlemie i grane są na normalnych zasadach.

Turnieje

Większość turniejów rozgrywanych jest w systemie knockout lub pojedynczej eliminacji, co oznacza, że jedna porażka natychmiast eliminuje go z udziału w dalszych meczach.

Ostatni zawodnik, który zostaje na polu bitwy, to zwycięzca turnieju. Kiedy dwóch graczy zostaje, to mówimy o finale, czterech to półfinał, a ostatnich ośmiu to ćwierćfinał.

Najczęściej turnieje mają 32 uczestników. W tym wypadku zwycięzca znany jest po pięciu rundach.

By umożliwić start większej liczbie zawodników, jest rozgrywana jedna, bądź więcej rund kwalifikacyjnych zanim rozpocznie się turniej główny. Zwycięzcy tych rund zajmują miejsce w drabince turnieju głównego.

W grze skróty są często używane jako oznaczenie rund:
WIN: zwycięzca
RUP: finalista, który przegrał
F: finalista, gdy finał jest jeszcze nierozegrany
SF: półfinalista
QF: ćwierćfinalista
1ST-4TH: od rundy 1 do 4
Q3,Q2,Q1 - udział w kwalifikacjach

By zachęcić tenisistów do częstszego udziału w turniejach, część z nich daje znacznie więcej punktów niż inne, oraz oferuje większe gratyfikacje finansowe. Takie turnieje posiadają również więcej miejsc w drabince.

Najważniejsze turnieje to Wielki Szlem (Australian Open, Roland Garros, Wimbledon i US Open). Każdy z nich posiada singlową drabinkę na 128 nazwisk, a deblową na 64 pary.
By wygrać turniej w singlu, należy wygrać 7 spotkań, a w deblu 6.

Poniżej Wielkiego Szlema jest cykl turniejów Masters. Jest ich 9. W większości gra 64 zawodników w deblu i 32 pary deblowe.

Pozostałe turnieje należą do cyklu International Series. W tej kategorii wyróżnia się turnieje ISE i ISG (International Series Gold), w przypadku turniejów Gold, zawodnicy zdobywają więcej punktów, oraz premie finansowe są wyższe.

Dla niżej sklasyfikowanych zawodników są turnieje rangi Challenger, a dla jeszcze niżej Future. W zawodowym tenisie, to właśnie Futures-y stoją najniżej. Często zawodnicy wspinają się z futerów, do challengerów, a dopiero potem do ważnych turniejów cyklu ATP.

Ranking

Zawodnicy klasyfikowani są na podstawie ich osiągnięć na przestrzeni 52 tygodni. Ten ranking nazywany jest "entry", ponieważ na jego podstawie, poszczególni tenisiści są kwalifikowani do turniejów, oraz jacy mogą brać w nim udział (enter).

Ranking jest kumulatywny, możesz tylko wygrywać punkty. Tracisz te punkty, które zdobyłeś po upływie 52 tygodni.

Ranking jest sumą najlepszych wyników pochodzących z N turniejów. Im bardziej istotny turniej, tym więcej punktów zdobywasz.

Dla rankingu singlowego istotnych jest 18 najlepszych wyników. Ale jeśli Twój ranking pozwala Ci grać w Wielkim Szlemie i MST, musisz zaliczać także te turnieje, nawet jeżeli w nich nie grałeś. Zawodnicy z niższym rankingiem mogą w tym tygodniu zdobywać punkty w innym turnieju.

Dla deblistów najważniejszych jest 14 startów. Nieważne na jakim poziomie zdobyli punkty. Nie trzeba grać w MST, ale oczywiście jest tam więcej punktów do zdobycia.

W grze jest jeszcze ranking juniorski. Do rankingu juniorskiego liczą się punkty za 6 najlepszych występów w singlu, oraz za 6 deblowych, z tym że punkty zdobyte w deblu dzielone są jeszcze przez cztery.

Nawierzchnie

Tenis rozgrywany jest na kilku nawierzchniach. Każdą z nich cechują inne właściwości. Tylko kilku zawodników jest groźnych na wszystkich nawierzchniach.

Podstawowe nawierzchnie to mączka (kort ziemny) i hard (kort asfaltowy). Na nich rozgrywanych jest najwięcej turniejów. Ponadto w hali gra się także czasami na nawierzchni dywanowej, ale również tam coraz szerzej wchodzi nawierzchnia hard. Czwartą nawierzchnią jest trawa, na której rozgrywanych jest zaledwie kilka turniejów, a najbardziej znanym jest Wimbledon.